Όταν η Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν εννέα χρονών και πήγαινε στο καθολικό σχολείο «Αντελίν Ντεζίρ», γνώρισε την Ελιζαμπέτ Λακουάν, την επονομαζόμενη Ζαζά, ένα κορίτσι που τράβηξε αμέσως την προσοχή της.
Ανάμεσά τους θα αναπτυχθεί μια φιλία που, από την πλευρά τής μετέπειτα μεγάλης Γαλλίδας συγγραφέως, θα έχει και τη χροιά της πρώιμης, μη συνειδητοποιημένης, ερωτικής επιθυμίας.
Στο πρόσωπο της Ζαζά η Ντε Μποβουάρ θα ανακαλύψει όλα τα στοιχεία που θα ποθήσει να έχει η ίδια αργότερα στη ζωή της: τόλμη, ανεξαρτησία, περιέργεια, δημιουργική ανησυχία. Έτσι, αυτή η επιρροή θα αποδειχθεί καθοριστική για την κατοπινή της προσωπικότητα.
Ωστόσο, οι Αχώριστες κρύβουν μια τραγωδία: η Ζαζά πεθαίνει αναπάντεχα. Μια καταστροφή που θα στοιχειώσει διά παντός την Ντε Μποβουάρ.
H Ντε Μποβουάρ είναι βέβαιη ότι η Ζαζά δεν πέθανε από ιογενή εγκεφαλίτιδα, όπως το ήθελαν οι γιατροί. Δολοφονήθηκε· ο θάνατός της ήταν ένα «πνευματοκρατικό έγκλημα».
Πιο σύγχρονο από ποτέ, το κλασικό αυτό μυθιστόρημα έχει μια ιδιαίτερη δύναμη και γοητεία. Όπως έλεγε και η ίδια η Σιμόν ντε Μποβουάρ: «Κι αν, απόψε, τα μάτια μου είναι δακρυσμένα είναι άραγε γιατί εσείς έχετε πεθάνει ή γιατί εγώ ζω; [...] ξέρω ότι δεν είστε πια πουθενά και, ακριβώς, μέσα από ένα λογοτεχνικό τέχνασμα σας μιλώ εδώ».